Tandarts

Er moet een gaatje gevuld worden bij mij. ‘Het moet wel even verdoofd worden’ zegt de tandarts. Verdoving voor een gaatje vullen? Ik haat het om de rest van de dag met een gevoelloze wang rond te lopen en geen controle te hebben over mijn speeksel. Mijn tandarts en zijn assistente kijken mij verbaasd aan als ik de verdoving afwijs. We spreken een code af voor het geval het tóch te pijnlijk wordt.

Liggend in de stoel dwalen mijn gedachten af naar mijn kinderjaren rond 1975. Mijn kaak was te klein, dus de tanden groeiden schots en scheef over elkaar heen. Op woensdagmiddag fietste ik regelmatig met mijn moeder naar de Uithof in Utrecht voor behandelingen, uitgevoerd door studenten tandheelkunde. Tijdens één van deze afspraken vocht in het hokje naast mij een kind zich al gillend en schreeuwend een weg uit de tandartsstoel. Mijn moeder, een ferm type, pakte mijn hand, keek mij dringend aan en zei: “jij gaat niet zo gillen.. tóch?!

Ik trof een student die waarschijnlijk beter een andere studierichting had kunnen kiezen.

scroll naar beneden om verder te lezen

Er moest een gipsen afdruk van mijn gebit worden gemaakt en de eerste mal liet hij te hard worden, waarna deze letterlijk alleen losgebikt kon worden. Ik gaf geen kik.

De tweede liet hij kapot vallen en bij de derde was het gips nog te zacht toen hij de mal verwijderde. Vieze stukken gips kwamen in mijn keel terecht, waardoor ik moest kokhalzen. De student sprak toen de onvriendelijke woorden “stel je niet zo aan” en op slag veranderde mijn moeder in een furie. De jongen werd flink door haar onder handen genomen over zijn onkunde. De verantwoordelijke professor kwam aansnellen en kon zo net voorkomen dat deze jongen voor altijd een gipsen masker had voor het carnaval, aangemeten door mijn moeder. Ik vond mijn moeder een heldin!

Uiteindelijk maakte een andere student een perfecte gipsen afdruk van mijn gebit, kreeg mijn moeder 1000 excuses en ik een ballon.

‘Niks gevoeld?’, vraagt mijn tandarts. Met een klap ben ik terug in het heden. ‘Nee, ging prima’, zeg ik. Dit keer krijg ik een hand en geen ballon…..

Blog in verkorte vorm gepubliceerd in Margriet nummer 50/2018