Stappen

Op Instagram komt een schattig filmpje voorbij van mijn achternichtje die haar eerste stapjes zet.  Nog een beetje wankel stapt ze op haar minilaarsjes dapper haar broer achterna. Even houd ik mijn adem in als ze met meer geluk dan coördinatie de stoeprand opstapt. Pffff het gaat goed. ‘Nieuwe fase’ staat erbij. Een mijlpaal, haar eerste stapjes!

Voor mijn eigen kinderen zijn de eerste stapjes lang geleden. Zij hebben al een stappenteller vol. De stap naar een vervolgopleiding, het eerste baantje en de eerste rijles. Maar ook stappen tot in de vroege uurtjes, af en toe met het verkeerde been uit bed stappen en zo stap voor stap volwassen worden.

Ook ik heb inmiddels aardig wat stappen gezet. Soms vooruit rennend, soms met een stapje opzij of een stapje terug. Af en toe maak ik een aarzelende stap naar iets nieuws, iets onbekends. Sommige stappen had ik eerder moeten zetten en andere misschien helemaal niet. ‘Stapwijzer‘ werd ik, zullen we maar zeggen.

Afgelopen week namen we op een mooie manier thuis afscheid van mijn zwager. Op de gedenktafel lag het spoor van zijn leven uitgestald; mooie herinneringen die blijven. Na jaren van ziekte, achteruitgang en pijn koos hij voor euthanasie. Hij stapte eruit. Een verdrietige maar dappere laatste stap.

Beste lezers, leven is een soort stappenplan. Een plan met omwegen, wegafsluitingen, zijpaden en onverwachte vluchtwegen. Het ene moment stappen we vooruit met de wind in de rug en op andere dagen zwoegen we moeizaam door het zand. Soms vergeten we even te stoppen om achterom te kijken hoe ver we al gelopen hebben. Gewoon eens doen en daarna weer verder lopen.

Ik zou zeggen:  ‘maak er een mooie wandeling van …’

24 oktober 2020