Op eigen benen
‘Er is gewoon nog een appartementje beschikbaar!!!’ Een enthousiast appje van mijn dochter die al twee jaar zoekt naar geschikte woonruimte. En nu heeft ze die gevonden. In een gezellige stad niet ver bij ons vandaan, aan de rand van de binnenstad én op loopafstand van het station. Van de huur sla je stijl achterover, maar eerlijk is eerlijk er zit wel veel bij: een algemene was- en droogruimte, een mooie algemene tuin, wifi en gas, licht en water. Dus ze gaat ervoor, zeker nadat we het prachtige monumentale pand bezichtigd hebben. Want wat is het sfeervol!
En dan gaat het grote verhuizen beginnen. Als woninginrichter en styliste heeft ze binnen een mum van tijd een heel ontwerp gemaakt over hoe alles eruit moet gaan zien. Ruud krijgt een tekening voor een bureau dat hij in allerijl kan gaan maken. Want ja, er moet gewoond, maar ook gewerkt worden in deze ruimte. We grasduinen op zolder naar al die verzamelde spulletjes en ook in de berging. Onze vrolijke Post NL-bezorger (net Bob Marley) maakt overuren met het afleveren van pakjes en mijn huis lijkt op een magazijn. Overal staan dozen en in dik bubbeltjesplastic verpakte spullen.
Zoonlief vindt het allemaal maar onzin. Hoeveel spullen heb je nodig? En of hij haar kamer erbij kan krijgen. Het antwoord bevalt hem niet echt. Als ik vraag of hij zijn zusje gaat missen, trekt hij quasi verbaasd zijn wenkbrauwen op. Bij mijn troef ‘dan heb je niemand meer om te plagen’ blijven zijn ogen genadeloos op mij rusten.
En dan is het eindelijk zover. We hebben er al één en ander heengebracht en nu proppen we twee auto’s vol met de laatste spullen en dozen. Vader en zoon schelden op alle prullaria die mee moet en die overal neergezet wordt. Zo kunnen ze toch geen draden aansluiten en een bureau in elkaar zetten! Van een afstandje bekijk ik het lachend. Ach ja, prioriteiten kunnen zo anders liggen.
De volgende ochtend sta ik thuis in haar kamer. Half leeg en kaal zonder alle gezellige foto’s en mooie accessoires. Aan de slag dan maar. Na een paar uur heb ik er weer een beetje een gezellige inrichting van gemaakt. Tsja, één kind het huis uit, een heel klein beetje lege nestsyndroom komt toch wel over me heen. Geen gezellig geklets meer op haar bed, geen spontane knuffels en geen hilarische verhalen tijdens het avondeten. Geen grote bergen beddengoed op maandag van al haar vriendinnen die in het weekend bleven slapen. Kan ik heel goed zonder, toch zal ik onze ‘weekenddochters’ met hun vrolijke verhalen en kleurige kleren missen. Gelukkig komt ze nog regelmatig thuis eten en ben ik zo in haar woonplaats met de trein of auto.
En zo blijf ik achter met mijn twee mannen. Uiteraard verheug ik me enorm op de gesprekken tijdens de avondmaaltijd. Ik kan kiezen uit de Formule 1, politiek of technische ‘weetjes’…
November 2022
Blog in verkorte vorm gepubliceerd in Margriet 4/ 2023
