Territorium

‘Ja, ja, ik doe de deur al open! Je kunt ook gewoon door het kattenluik hè,’ zegt vrouwtje.
Kattenluik? Hou eens op, dat is zo’n vervelend ding. Ik ben ongeduldig en sta nu met mijn poten rechtop tegen het raam. Hè, hè, eindelijk buiten. En niet zomaar voor een rondje tuin. Er is door mij persoonlijk namelijk verdachte beweging geconstateerd onder de afdekhoes van het tuinstel. Voorzichtig sluip ik er eerst omheen, oren in mijn nek en dan schiet ik onder de hoes. Als ik het niet dacht! Het is die cyperse met die witte pootjes van hier verderop. Als hij me ziet, krijg ik gelijk een grote bek. Nou dat kan ik veel harder! Hij mept naar me met zijn nagels uit! Precies tegen mijn neus. Nu is het klaar! In een snelle beweging spring ik boven op hem.

We rollen over elkaar heen, onder de hoes uit, tegen de kliko, maar ik laat niet los. Plukken haar vliegen in het rond. Ik grijp hem in zijn nekvel, maar hij geeft niet op. We krijsen erop los. Dan gaat de deur open, vrouwtje! Ze probeert ons uit elkaar te krijgen, maar dat werkt natuurlijk niet. Uiteindelijk laat de cyperse los en springt naar de tuin van de buren. Klus geklaard zou je denken. Maar nee, meneer gaat daar nog een beetje zitten schelden. Dus ik er weer achteraan en terugschelden hè. Het wordt een enorm jankconcert. Eindelijk verdwijnt hij naar zijn eigen territorium. Mooi zo en blijven daar vriend!

Maar nu vindt vrouwtje het nodig om mij helemaal te onderzoeken. Daar heb ik natuurlijk helemaal geen zin in. ‘Je vacht staat zo bol, ik kan geen eens zien of je gewond bent. Straks zitten we weer bij de dierenarts,’ moppert ze. Snel maak ik me los en verdwijn naar boven, staart in de lucht. Mission completed, tijd voor wat rust!